Φιλαναγνωσία: Απώλεια
Το γαλάζιο πανί που ύψωνε ο παππούς σαν σημάδι αποχαιρετισμού έλειπε, όπως έλειπε κι αυτός από την άκρη της προβλήτας. Με πήραν τα κλάματα. σαν να κατάλαβα εκείνη μόλις τη στιγμή ότι ποτέ, μα ποτέ πια δε θα ξανάβλεπα τον παππού. ένιωσα τα χέρια της μαμάς στους ώμους μου, να με χαϊδεύουν απαλά. Γύρισα και την κοίταξα. είχε και αυτή δάκρυα στα μάτια. Δεν ήξερα ότι οι μεγάλοι κλαίνε τόσο συχνά. Την αγκάλιασα και μείναμε να κοιτάμε μαζί το νησί να απομακρύνεται.
Όταν χάθηκε πια ο οικισμός, χάθηκαν τα βράχια και τα βουνά και έμεινε μόνο η θάλασσα, ήξερα ότι ο παππούς ήταν, μ' ένα τρόπο διαφορετικό ζωντανός όσο ποτέ. Μέσα μας.
Φ. Μανδηλαράς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου